Omdat ik een dagje over heb voordat de beklimming begint, besluit ik -om in wielrenners termen te spreken-, een Koninginnenetappe te gaan rijden. Negen bergpassen waarvan er drie in de zogenaamde buitencategorie vallen. De eerste is meteen onze eigen “Nederlandse” berg, de Alpe d’Huez. Natuurlijk bekend van de Tour de France, maar minstens net zo belangrijk ook het decor van de Alpe D’HuZes. Een wieler-evenement waarbij de Alpe d'Huez meerdere malen wordt beklommen om geld in te zamelen voor KWF Kankerbestrijding. Zeker ook voor de motorrijder is d’Huez een geweldige klim, waarbij in de laatste bocht standaard een fotograaf klaar staat voor het maken van een leuke actiefoto. 

Ik verlaat de Alpe d’Huez via een schitterend wit weggetje aan de noordzijde en kom via de Maupas bij de Croix de Fer, vernoemd naar het ijzeren kruis wat boven op de berg staat. Samen met een aantal wielrenners eet ik een omeletje op de top en zie de eerste regenspetters alweer naar beneden vallen. Met goede regenkleding en brede motorbanden geen probleem, maar de wielrenners zonder jas en hun smalle bandjes worden toch al aardig nerveus. Gelukkig zet de regen niet door en even later sta ik alweer op de derde buitencategorie-pas, de Galibier. 
Net voor de top staat hier het monument van Henri Desgrange, de oprichter van de Tour de France in 1903. Desgrange was grote voorstander van alleen motorrijders als begeleiding in de Tour, waardoor ongelukken zoals in 2011 met Johnny Hoogerland voorkomen hadden kunnen worden. Het laatste stukje naar de top van de Galibier is een waar paradijs. Mijn nieuwe bandjes plakken als lijm aan het net nieuwe asfalt, terwijl het ontbreken van markeringen en afrasteringen het gevoel geeft van totale vrijheid. Weer terug op de camping staat er na 9 uren rijden slechts 320 km op de teller, maar het aantal mooie bochten is ontelbaar.
 
 

Zondagochtend begint dan werkelijk de grote beklimming van de Col de Sommeiller. De huidige weg is aangelegd in 1962, maar is na het sluiten van de ski-installaties in 1980 niet meer in gebruik. De sluiting van de ski-installaties is veroorzaakt door het verdwijnen van de gletsjer op de top en de problemen met het berijdbaar houden van de weg. Nu wordt de weg nog één keer per jaar door de Stella Alpina motorclub berijdbaar gemaakt. Een megaklus, aangezien elke winter grote rotslawines en landverschuivingen plaatsvinden en de smalle weg niet geschikt is voor groot materieel.

 

Met flink verlaagde bandenspanning rij ik om 7:00 uur de voet van de berg op. Het eerste deel tot aan het plaatsje Rochemolles bestaat uit een smal geasfalteerd weggetje, waarna het wat ruiger wordt met een onverhard gravelpad met talloze kuilen. Net even voorbij de boomgrens bereik ik het zogenaamde Basecamp. Een braakliggend terrein in een schitterende vallei waar honderden tentjes en motoren rondom een meertje staan. Volledig omgeven door kale bergtoppen, een waterval op de achtergrond en een snel stromend riviertje maken Basecamp een echt idyllisch plekje. Werkelijk alle nationaliteiten staan door elkaar heen, maar Nederlandse nummerborden zijn nergens te vinden. Wellicht dat daar volgend jaar verandering in komt.
 

Op Basecamp wordt ik direct uitgenodigd door een groepje Zwitsers voor een bakje koffie. Tijdens ons gesprek blijkt een van hen al voor de 15e keer deel te nemen en er schijnt zelfs iemand rond te lopen met maar liefst 30 jaarbadges op zijn motorjas. Hun directe buurman, een Engelse motoragent, heeft de beklimming zojuist voor de eerste keer gedaan en komt volgend jaar zeker weer terug. Hij heeft nu gereden op een oude R1000GS met zijn zoon als duo- passagier, maar als ze moeder thuis kunnen overtuigen zal zoonlief hier volgend jaar zelf gaan rijden. Kenmerkend van iedereen die je hier in Basecamp ziet is de brede glimlach. Iedereen zit na te genieten van de rit of zit vol adrenaline klaar om de beklimming te starten. Voor mij een goed moment om Basecamp te verlaten en verder te gaan met de beklimming. 

 

Het laatste stuk begint al direct lekker met 18 steile korte haarspeldbochten. De ondergrond met zand, gravel en af en toe een rotspartij is nog redelijk te berijden maar vereist wel optimale concentratie. De paden zijn namelijk erg smal en zeker bij de haarspeldbochten is er met een constant gapende afgrond, weinig ruimte voor foutjes. Dat foutjes zo zijn gemaakt blijkt al bij de 4e haarspeldbocht waar mijn voorganger zijn evenwicht verliest en zijn motor rustig laat omvallen. Gelukkig niets ernstig en samen met twee anderen zetten we de fiets weer recht waarna de beklimming weer verder gaat.

Totaal gaan er elk jaar ruim 1000 motorrijders op deze zondagochtend naar boven. Staand op mijn steppies bedenk ik hoe knap het is dat sommige motorrijders deze beklimming zelfs rijden met duopassagier. Stelregel daarbij is natuurlijk: rustig aan, dan breekt het lijntje niet. Ook heb ik bewondering voor een lilliputter met een 125cc Monkey minibike die dezelfde beklimming aan het maken is. Zijn duidelijk zichtbare glimlach onder zijn helm spreekt boekdelen.
 
 

Na de eerste reeks haarspeldbochten komt er een rustmoment met een aantal redelijk vlakke stukken, maar daarna wordt het terrein weer écht ruig. De paden bestaan nu alleen nog maar uit rotsblokken met af en toe wat grof grind. Als een berggeit probeer ik mijn zware GS met behulp van gas en koppeling alle hindernissen te laten nemen. Ik laat de motor zoveel mogelijk zijn eigen weg zoeken en ben dankbaar voor mijn carterbescherming die regelmatig flinke opspringende keien krijgt te verwerken. In de haarspeldbochten is staan niet meer mogelijk, aangezienelke bocht vol ligt met rotsblokken en sneeuw. Op de rechte stukken is staan juist vereist om veilig door het grove grind en het smeltwater te rijden. Na 45 minuten kom ik bezweet, maar uiterst voldaan aan bij de top. Iedereen staat hier op 3009 meter na te genieten van de geweldige beklimming, het unieke uitzicht, de eeuwige sneeuw en het onbeschrijfelijke “Top of the World” gevoel. De glimlach op mijn gezicht zal nog dagen te zien zijn, een hoogtepunt voor elke motorrijder.

 

De Stella Alpina is het hoogste internationale motortreffen op de wereld en ademt nog echt de sfeer van saamhorigheid en vrijheid. Elke nationaliteit, elk merk en elke leeftijd is van harte welkom. All-road en naked-bike rijders met wat ervaring kunnen de machtige top op eigen tempo bereiken. Alle andere motoren variërend van een Monkey bike tot aan grote tourmachines, kunnen sowieso genieten van de geweldige sfeer en de avontuurlijke rit naar Basecamp. Filmpjes van deze reis zijn natuurlijk weer op onze website te vinden: www.Lifeisjoy.nl